Dwa.

            Zrobiłam już chyba wszystko, co na dziś miałam zaplanowane. Dziesięć okien umytych, firanki wyprane, wykrochmalone i zawieszone z powrotem na karnisze. Obiad ugotowany i już dawno zjedzony, pranie suszy się na ogrodzie, i w końcu mam upragnione pięć minut na odpoczynek. Zrobiłam sobie mocną kawę, taką jak lubię - bez żadnych dodatków w postaci mleka ani cukru; wzięłam do ręki rogalika i usiadłam na tarasie. Tegoroczna jesień jest nadzwyczaj piękna, słońce nie próżnuje, a delikatny zefirek krąży w powietrzu. Zamknęłam na chwilę oczy, by choć na moment oderwać się od tej szarej rzeczywistości i przenieść się w świat marzeń, gdzie życie na pewno jest lepiej ubarwione i pozbawione wszelkich trosk.

            Cisza. Spokój. Tylko ja i natura. Do czasu, aż któraś z bliźniaczek nie trzasnęła z impetem drzwiami wejściowymi, przez co zafundowała mi małe kołatanie serca.

- Polaaa!? – usłyszałam w oddali ten przeraźliwy głos, aż mi się zrobiło niedobrze i miałam ochotę zwrócić czarny napój, który przed chwilą wypiłam. – Pola, gdzie jesteś!?

- Na tarasie. – odpowiedziałam, nie siląc się na podniesienie głosu o kilka decybeli, tak jak zrobiła to Kornela.

- No nareszcie Cię znalazłam!

- Co się dzieje?

- Jesteś potrzebna mamie.

- Do czego?

- Nie wiem, mówiła tylko, że masz natychmiast przyjechać do sadu, bo oni na hurtowni pilnie czegoś potrzebują.

- Ale ja mam jeszcze w domu robotę.

- Też mi problem, to skończysz, jak wrócisz.

- A Ty nie możesz jechać ze mną? Pomogłabyś mi i szybciej byśmy były w domu.

- Ja nie mogę.

- Bo?

- Bo zaraz jadę na fitness.

- Aha. A nie mogłabyś sobie chociaż raz podarować i mi pomóc?

- Kochana, następnym razem. Dziś mam zajęcia z nowym trenerem i koniecznie muszę go skokietować. Może Roksi będzie chętna, zapytaj ją.

- Nie ma jej w domu, pojechała na tenis.

- Aha, no to trudno, będziesz musiała jechać sama. – podsumowała i w radosnym nastroju udała się do swojego pokoju.

Opadłam bezsilnie na wiklinowy fotel, ponownie przymknęłam powieki i wzięłam kilka głębszych wdechów, chcąc przez te parę sekund nabrać sił, zanim znów zagonią mnie do pracy. Niechętnie wstałam z siedziska, nałożyłam na nos okulary przeciwsłoneczne, wrzuciłam do torebki portfel i dowód rejestracyjny od teoretycznie „mojego” opla i powędrowałam do auta.

            Po dwudziestu minutach jazdy, dotarłam na miejsce. Nie byłoby dnia, żeby matka nie czekała na mnie przed bramą wjazdową, przebierając nerwowo nogami w miejscu. Już na sam jej widok miałam ochotę zrobić rundkę na placu i wrócić do domu.

- No wreszcie jesteś! Na Boga, ile można na Ciebie czekać?! – powitała mnie z wrzaskiem, kiedy tylko otworzyłam drzwi pojazdu.

- Byłabym wcześniej, gdyby Kornelia albo Roksana pomogły mi w domowych obowiązkach.

- One muszą się uczyć! To jest ich najważniejszy obowiązek! – zripostowała dobitnie, akcentując odpowiednio wyraz „ najważniejszy.”

- Na fitnessie albo tenisie? – odparłam z jawną pretensją. Ona jednak już nic nie odpowiedziała. Za to ja poczułam na swoim policzku nieopisane ciepło. Piekące ciepło i ból.

- Na magazynie trzeba posortować sto skrzyń warzyw. Bierz się do roboty! – dodała i odeszła.

            Miałam dość. Najzwyczajniej w świecie miałam dość tego ciągłego zapieprzania, usługiwania bliźniaczkom i jeszcze dodatkowo odwalania czarnej roboty za pracowników w sadzie. Każdego wieczora padałam na twarz, nie mając nawet siły włączyć telewizora, by od czasu do czasu obejrzeć sobie jakiś film czy program rozrywkowy. Zresztą, rodzice uważali, że rozrywek w domu jest dosyć, więc i po co jeszcze marnować na tego typu rzeczy telewizor i przede wszystkim, czas?

            Od pewnego okresu nie mogłam znaleźć z nimi żadnej nici jakiegokolwiek porozumienia. W ogóle nie mogliśmy się dogadać. Wciąż tylko praca, praca i praca. Już nawet nie pamiętam kiedy wszyscy razem, w piątkę, usiedliśmy wieczorem w salonie i oglądaliśmy telewizję, graliśmy w Monopol albo po prostu rozmawialiśmy. Naprawdę nie pamiętam takich momentów. Uważam, że to największy problem, jaki wdarł się w nasz dom, w nasze rodzinne ognisko. Przyznam szczerze, że mi tego brakuje. Brakuje mi tej naszej integracji; jednak patrząc przez pryzmat tego, jak bardzo zmienili się rodzice i siostry, to chyba przestaję wierzyć w istnienie czegoś takiego jak RODZINA.

***

Mamy zatem dwójeczkę i niedługo polecimy znowu z koksem. Marcin będzie, nic się nie martwcie! ;)

Cieszę się, że jeszcze Ktoś jest chętny na przeczytanie tej historii, naprawdę. :)

Pozdrawiam Was serdecznie!

- naładowana pozytywną energią <3 - Patka.